Pamuktan Bulutlar

...Pamuktan Bulutlar...

Gökyüzünde pamuktan bulutlar dizilmişken.

Çocukluğumun hayaliydi onların birinde yüzüstü uzanıp,

Şöyle bir dünyanın seyrine dalmak.

Hayalimin hayali kırılmasın diye olamayacağını kimse söylemedi demek ki.

Bunu öğrendiğimde mecburen büyüdüm tabi.

Cemre.Y.

Lakin Kalp Bu, Unutamıyor İncindiği Yeri!

...Lakin Kalp Bu, Unutamıyor İncindiği Yeri!...

Daha güneş bile sabaha uyanmamışken,

Düş'ümde gördüm yine seni.

Ne çok zaman geçmişti oysa, seni böyle görmeyeli.

Sen beni, yine, çok özlemişsin belli.

Yoksa öyle uzaktan göz ucuyla süzmezdin beni.

Öyle utangaç titreşirken göz kapakların,

Ağustos sıcağı gibiydi gözlerin.

Sanki "Gel." desem uçarcasına konacak gibiydin yamacıma.

"Kal." desem sarılacak gibiydin kaburgalarımı çatlatırcasına.

Lakin kalp bu, unutamıyor incindiği yeri!

Ki zaten onca uykusuz geçen gecelerden sonra,

Uykulu gözlerime ağır geliyordu kirpiklerim.

Ne sen bana tam gelebildin,

Ne de ben seni yeniden yüreğime sığdırabildim.

Cemre.Y.

Yağmur

...Yağmur...

Ey benim gül yaprağındaki yağmur tanelerim.

Nasıl da güzelce, elini yüzünü yıkadınız İstanbul'umun.

Terasıma çıkıp kahveme birkaç damla yağmur damlatayım hele!

Seveyim, sevineyim hiç yoktan.

Öpeyim gülümseyişlerinizin kıvrımlarından.

Aylardır yokluğunuz kavuruyordu yüreğimizi.

Geldiniz, iyi ki geldiniz...

Hoş geldiniz.

Size söz verdim bu gece,

Sitem etmeyeceğim artık çatımdaki tıkırtılarınıza.

Yeter ki ağlatmasın odalarımın duvarlarını.

Cemre.Y.

Akıllı Telefonlar

...Akıllı Telefonlar...

Hayatın renkleri insanlıkta gizliydi.

Şimdiki zamanlardaysa mekanik robotlarla dolu kaldırımlar,

Her birinin ellerinde akıllı telefonlar,

En "Sevdim, seviyorum." dediklerini bile tanımıyorlar.

Hala da kendilerini insan sanıyorlar!

Oysa bağlanmak kalbe giden bir yoldu.

Unuttular, unutturuldular.

Cemre.Y.

Yeniden Sevelim, Hiç Yoktan Sevmeyi Sevelim

...Yeniden Sevelim, Hiç Yoktan Sevmeyi Sevelim...

Nihayet rüyası yaşanılası geçen bir geceden sonra,

Sabahına gülümsemelerle uyanılan bir gündeyiz.

Kaç zamandır nefesimiz bile kavrulmaktaydı,

Yıkanır yıkanmaz bile yeniden oluşan terden, nemden,

Yapış yapış iklimden bıkmıştık artık.

Nihayet çay ile kahveyi aynı anda yapacak kadar mutluyum bu sabah.

Hadi gel...

Yeniden sevelim.

Hiç yoktan sevmeyi sevelim.

Cemre.Y.

Oysa

...Oysa...

Dalgaların sahile vurduğu bir rüyaya öykünerek yatmıştım oysa,

Hani gece sırt üstü yüzerken yıldızların seyrine dalarsın ya,

Sonra kulağında o şarkının nağmeleriyle,

Yavaş yavaş evinin verandasından yatak odana süzülüp,

Öyle mutlu, hafifçe yorgun uzanmışım yatağına da,

Sabaha kadar sandaki meyhanenin müzikleriyle

Dans ediyormuşsun gibi bir rüyaya öykünerek yatmıştım oysa.

Gece boyu çıkamadığım merdivenlerin basamaklarından kayarak

Beni kovalayanların eline düşmekten son anda kurtuldum uyanarak.

Cemre.Y.

Neyse Gülümseyelim Bari

...Neyse Gülümseyelim Bari...

Taze kesilmiş çimen kokusuyla uyandım yeni güne.

Gündüzü yaşadığım kabustan sonra,

Gecesi gördüğüm rüyaları hatırlamıyorum çok şükür.

Sabah sabah domatesli pirinç pilavı düştü aklıma

Hatta biraz da zencefil de kattım.

Mükellef bir kahvaltı yapmayalı ne kadar oldu acaba?

Ne çok severdim oysa peynirin her çeşidini,

Zeytinin her rengini sunum sunum kendime sunmayı.

Neyse gülümseyelim bari.

Gülümseyince o da, bu da, hepsi de geçmiş oluyor nasıl olsa.

Cemre.Y.

Vicdan İşte!

...Vicdan İşte!...

Sanki bayrammış da,

Mahallenin hiç tanımadığı tüm zenginlerinin ellerini öpüp,

Tomar tomar paraları cebine indirmiş gibi,

Kaldırım kenarında durmuş

Paralarını döke saça saymaya çalışıyordu.

Sanırsın o, beş yaşındaki en küçük yaramaz kardeşim!

Sanırsın ben on bir yaşımdayım, bir küçüğüm on.

Tanımadığı insanların asla elini öpmeyen biz.

Eh haliyle de...

Şekerden başka bir şey toplayamamış olan bize sırtını dönmüş,

Yerden toplamaya çalışarak yeniden saymaya çalışıyor,

Sayamadıkça daha çok dökülüyordu paraları.

Etrafta onu kolaçan eden çingene çocukları

Ortalık sakinleşince doluşacaklar yere dökülenlerin üzerine!

Dayanamayıp yanına yaklaşıyorum,

Toparlayıp cebine sokuşturuyorum paralarını.

"Eve git!" diye kızıyorum ama nafile!

Ben kızdıkça o kahkahalar atıyor umursuzca.

"Çikolata alacağım ben!" diye bağırınıyor sokak ortasında.

"Sizin paranız yok diye kıskanıyorsunuz hep beni." diye çığırınıyor!

Kıyamıyorum yine de,

Sayamadığı paralarını toparlayıp bakkala götürüyorum,

Abur cubur ne isterse dolduruyor naylon poşete.

Kasadaki kızın gözleri parlıyor paraları görünce.

Ederini verip, kalanı cebine doldurup zorla eve götürüyorum.

Biz kardeşimle topladığımız bayat şekerleri anneme verirken,

O salonun ortasındaki halıya oturup bacaklarını açıyor kocaman,

Elindeki abur cubur poşetini boşaltıyor bacaklarının ortasına.

Bir onu açıyor ucundan bir ısırık,

Bir diğerini açıyor kenarından kocaman bir ısırık.

Hiç kimse de hiçbir şey demiyor ona.

Çünkü "Bar bar bağırıyor bunları ben kazandım kime ne!" diye!

Yalan yok, yutkunuyoruz ama!

Hiç de yeltenmiyoruz ondan bir ısırıkçık olsun istemeye!

Hiç kimse de bize bayram harçlığı falan da vermiyor zaten.

İşte bugün, tam da o günü yaşattı bana babam olmayasıca!

Kendine sigara almaya giderken,

Artık sayamadığı paraları sokağa saçarken,

Yerden toplayıp toplayıp tekrar yere dökerken o anı yaşattı bana.

Komşu dükkandaki insanlar pis pis ona sırıtırken

Tam da o duyguyu yaşattı bana.

Bakkala götürüp sigarasını aldım,

Parasını sayıp cebine doldurdum zar zor eve yolladım lakin,

Hala aklımın kenarında bir soru!

Yere döküp saçılan o paralar acaba kendi emeklisinden olanlar mıydı,

Yoksa onun yüzünden kanser olan,

Bir küçük kardeşimin ve eşinin çabasıyla malülen emekli olup,

Tek bir emekli maaşını bile doya doya yiyemeden ölen anamın hakkı mıydı?

Çifter çifter emekli maaşa konan o adamın

Gözümün içine soka soka,

Tekrar tekrar saymaya çalıştığı paralar saçılsa mıydı!

Birileri bir kenarda sümsüğü yapıştırıp,

Elinde belinde ne var ne yok soysa mıydı?

Lakin öyle hık diye ölmezdi ki böyleleri,

Yanarlar, yakarlar, hiç olmadı sakat kalırlar,

Canları sağ, yakınlarına sakat yaşar giderlerdi.

Bir de serde olmaz olasıca vicdan var tabi.

Onlar bilmezler.

Döke saça, yaka yıka yaşayıp giderler de.

Vicdan işte,

O da...

Kimlere konacağını biliyor demek ki!

Cemre.Y.

Günaydın Cumartesi

...Günaydın Cumartesi...

Sanki kabuslarımı bölüp beni kurtarmak istercesine,

Taze demlenmiş kaçak çay kokusuna uyandım bu sabah.

Kavurucu sıcaklarla geçen günler ve gecelerden sonra,

Ayağıma hafiften bir rüzgar dokundu hiç yoktan.

Aralık penceremden sızıp tülümü kımıldatıyordu.

Kalkıp mutfağıma süzüldüm, çay demledim kendime en kaçağından.

Günaydın hayat, günaydın cumartesi, günaydın canım kendim.

Bana daha çok günaydın.

Hadi şimdi küçük bir tebessüm yerleştiriver dudağının kenarına.

Yaşanacak günlerimiz var daha!

Cemre.Y.

Uyu... Yavrum... Uyu

...Uyu... Yavrum... Uyu...

Neredeyse aklıma düşecektin bu gün,

Neredeyse sızım sızım sızlayacaktı ciğerimin köşesi!
Durduk yere yine...
Özlemelerin iskelesinde tek başıma oturmayayım diye,
Yordum kendimi tüm gün!
Önce toz, kir ne varsa yudum, yıkadım, yok ettim evimden,
Sonra sanki misafir gelecekmiş gibi
Tencereler dolusu yemekler yaptım ne zaman yerim bilmem.
Tam nihayet yine gittin aklımdan da yüreğimden de derken.
Kalbimin notaları çook eskilere götürdü beni,
Sana rast makamı şarkılardan ninniler söylerdim ya hani!
Elbette bütün ninnilerinin hepsi,
Ahmet Kaya'dan şarkılar, Yusuf Hayaloğlu'ndan şiirler değildi.
Sana rast makamından sözünü içime yuttuğum,
Bir sürü şarkının nağmelerini sunardım her biri, birer ninni gibi.
"Vuslatından gayrı el çektim yeter ey bî-vefâ
Dilfigar ettin beni şimden geru eyle safâ"
Ne de güze söylerdi Muazzez Abacı!
Sonra Nesrin Sipahi ile Nihavent Makamından
"Biraz kül biraz duman, o benim işte..." diyerek devam ederdik.
Daha da olmadıysa,
Kürdili Hicazkara geçer Mediha Sen Sancakoğlu'n dan,
"Bu ateşi sen yaktın içime, gel de sen söndür." diyerek
Beraberce ağlardık sen kollarımdayken.
Ağlayınca herkesin uykusu gelirdi zaten,
Uyu...
Yavrum...
Uyu...
Cemre.Y.

Nem Yapışığı

...Nem Yapışığı...

Düş yorgunluğuyla geçen nem yapışığı bir geceden sonra

Uykusu yastığına yapışmış derin bir mahmurluk var üstümde

Yeniden uzansam yatağıma rüyası kabus olur

Güne günaydın desem günü dalgın olur.

Ya en sadesinden bir kahve

Yahut en demlisinden bir çay?

Zira yaşamak lazım, hem de inadına!

Cemre.Y.

Hep Bir Ağlamak Var Boğazımın Düğümünde

...Hep Bir Ağlamak Var Boğazımın Düğümünde...

Ne vakit sessiz bir yüzleşmeyle karşılaşsam bir yerlerde,

Hep bir ağlamak var boğazımın düğümünde.

Gözyaşlarım hıçkırıksız dökülüyor göz pınarlarımdan

Çünkü gerçekten ben bu, bana yapılanları hak etmedim.

Ki ömrüm boyunca da

Kimsem tarafından ihanete uğramamak için gereken her şeyi yaptım.

Lakin aldatıldım.

Hep, herkes tarafından aldatıldım.

Belki de sırf bu sebepten

Cinsiyeti fark etmeksizin yeni hiçbir insanı hayatıma dahil etmedim.

Yine de yalnızlık bazen çok büküyor boynumu.

Güvenmek istiyor bir yanım birine, bir şeylere.

Bak yine oldu işte,

Hep bir ağlamak var boğazımın düğümünde.

Cemre.Y.

Sorsan Herkes Şair!

...Sorsan Herkes Şair!...

Salon köşelerinde unutulmuş da, yaprakları tozdan görünmez olmuş plastik çiçekler gibi,

Hiç durmadan dize dize diziyorlar yapay zekalı şiirlerini, sorsan herkes şair!

Siz hiç sandık köşesinde unutulmuş kurutulmuş canlı çiçek gibi şiirinize rastladınız mı?

Çiçeğe dokunsan sanki hala yaşıyor, cümlesine dokunsan sanki o andasın gibi oldu mu size hiç!

Cemre.Y.

Bilemedim Sevmeden Önce Sevilmenin Değerini

...Bilemedim Sevmeden Önce Sevilmenin Değerini...

Hiç olmayacak bir zamanda,

Hiç de aklımda olmayan bir şarkıya denk geldim bu gece.

Bana bu şarkıyı hediye ederken bütün hayatımın hayali vardı gözlerinde.

Bilemedim sevmeden önce sevilmenin değerini,

Sevilmelerimin kıymetini bilemediğimdi.

Uçarı gençliğimdeki beni affetsin gençliğimin aşığı.

Sevemedimdi o zamanlar, beni benden çok seveni.

Cemre.Y.

Ağlamasın Yaramı Tanıyanlar

...Ağlamasın Yaramı Tanıyanlar...

Acılarımın acıları gözyaşlarımı durduramadıkça,

Nasıl olur da benimle benzer acıları yaşamış olanlar,

Tek bir damla gözyaşı dökmeden sadece dinleyip,

Üstüne üstlük;

"Sakın ha!

En kötüsü ne olabilir ki diye merak etme!" dediklerinde,

Benim yaşadığım kadar acıyı

Hissederek yaşamamışlardır demek ki derdim hep.

Varmış.

En kötüsü de varmış!

Anlatamadığımda, ağlayamadığımda anladım.

Gençtim, o zamanlar gözyaşlarım da gençtiler.

Bilemezdim ki bu derin yaralar beni,

Yüreğimin en çiziğinden, en çok acıtırlar.

Ağlamasın yaramı tanıyanlar.

Ben artık ağlamıyorum çünkü.

Bu yaşıma kadar ben, sayamadığım kadar öldüm.

Ama sorsalar, nefes alıyorum hala.

Ve artık asla merak etmiyorum

Ömrümün en kötüsü ne olabilir cümlesini.

Yiten gitti çoktan.

Varsa yeni güne, yeni cesaretin,

Yarın yeniden doğarız nasıl olsa.

Gelsin, gelecek olanın iyisi,

Hem daha iyisi ne olabilir ki?

Cemre.Y.

Pazartesi

...Pazartesi...

Hatırlayamıyorum ki,
En son ne zaman küstürüldüm pazartesiye.
Oysa ne çok severdim bugünü yeni bir başlangıç diye.
İşim olsa da, işsiz de olsam mutlaka severdim pazartesileri.
Birkaç zamandır adı bölümü boş bırakılmış,
Hükümsüz bir kimlik gibi bendeki hükmü!
Geçer mi bilmem,
Hadi diyelim geçti lakin,
Eskisi gibi severek sevebilir miyim ki seni.
Cemre.Y.

Elbet Bir Gün Şöyle Ağız Dolusu Kahkahaların Da Zamanı Gelecek

...Elbet Bir Gün Şöyle Ağız Dolusu Kahkahaların Da Zamanı Gelecek...

Dudağımın kenarına izinsiz yerleşiveren uçuk yarası
Gülümsemelerimi acıtsa da,
Gelip konmalaranının zamanını aksatmadığı için
Her yıl aynı zamanlarda sadece onu ve kendimi affediyorum ben.
Ötesi hep...
Vakitsiz gelip geçen hayat kırığı zaten.
Durup durup yüreğimi incitmeye değmez diyerek
Sağ elimi de kalbimin üzerine koyarak
Acıtmadan, incitmeden, üzmeden,
Hafiften bir tebessüm yerleştiriveriyorum dudaklarıma.
Elbet bir gün şöyle ağız dolusu kahkahaların da zamanı gelecek.

Cemre.Y.

Yeniden Gülümse Hayata, İnadına!

...Yeniden Gülümse Hayata, İnadına!...

Ey benim canının içi ciğerinden kırılmış yüreğim,

En çok sen bilirsin halbuki, yeterince özlüyorsan özleneni,

Değiyorsa hani özlemelerin her haline,

Yeter ki yola çık

İmkansızlıklar durağını geçip,

Olasılıksızlıklar zincirini de aşınca

Gayri deniz de senin, kum da, kumsal da.

Hatta az daha kordon boyu sahil yanlarının hemen ötesinde

Sana gülümseyerek upuzun kulaç kulaç sarılır sana.

Tam da beklenilenlerin beklenmez olduğu son durakta

Razıysan gel sarıl koynuma der,

Güneş de benim, deniz de,

Hatta belki yeterince mutlu yolcularsam seni,

Yorgun geçmişini de geçmişine bırakırsın.

Hatta...

Belki evinin penceresinden ışıldayan ay olurum da

Bir yıldız düşürürüm sana, dilekler tutarsın gülümseyerek.

Öperim omuz başlarının mutlu güneş yanığından.

Hadi şimdi yeniden gülümse hayata, inadına!

Cemre.Y.

Unuttuğumu Da Unutmamalıyım

...Unuttuğumu Da Unutmamalıyım...

Nicedir unutma beni çiçeklerini de unutmuşum

Bu sabah durduk yere aklıma gelip yüreğime düşüverdiler.

Usulca, incitmeden aldım sakladığım yerden

Ciğerimin baş köşesine iliştiriverdim.

Öyle ya epeyce zaman geçti geçmişlerin üzerinden,

Neyi, kimi, ne zaman, nasıl,

Neden unuttuğumu da unutmamalıyım.

Ey benim içimin unutulmuş sızısı,

Arada bir gönlümün sabahına düşen çiğ tanesi

Günaydın öyleyse sana da günaydın.

Cemre.Y.

Güvenli Limanım Yıkıldığından Beridir

...Güvenli Limanım Yıkıldığından Beridir...

Kim bilir kaç yaz geçti şöyle bir...

Denizin koynuna boylu boyunca uzanıp,

Kulaç kulaç kaburgalarını çatlatacakmış gibi sarılmayalı!

İyot kokusunu özlemeye çare var azizim,

Tuzunu tatmaya da çare var,

Kumsalının bağrında adım adım gezinmeye de çare var.

Ama...

İlle de...

O...

İçinde olmak var ya...

Güvenli limanım yıkıldığından beridir

İşte ona çaresiz kalıyor insan olan.

Öyle ya...

Sahiline soyunsan,

Kumsalında senden kalanlara kim bakacak?

Hiç yoktan geri dönebilmek için,

Evinin anahtarını olsun kim koruyacak?

"Özledim!" derken burnunun direği sızlasa ne fayda.

Ne güven kalmış ne de liman.

Senden bana diyar olmaz birkaç zaman.

Cemre.Y.

Olmadı Tabi

...Olmadı Tabi...

Ayaz vurmuş gonca gül'üme.

Oysa ömrünün solmasına daha çok vardı.

Daha kadife gibi olacaktı yaprakları,

Hayata gülümserken mis-i amber gibi kokacaktı.

Olmadı tabi, bu sefer de olmadı.

Cemre.Y.

Artık Gelmesen De Olur!

...Artık Gelmesen De Olur!...

Günlerin kısaldığı zamandayız ey ciğerim,

Biz daha yaza doyamadan, yavaş yavaş üşür sabahlar,

Hafiften omuz serinletir akşamlar,

Geceler desen zaten hep ayaz.

Bunca vakit bekledim seni.

Kimsin, kimlerdensin bilmiyorum ama bekledim seni.

Hani o biri, gün olur gelir de

Kalbimin yufkasına sarılıp seve seve sever diye,

Şiirler döktüm boş sayfalara,

Harf harf, hece hece, kelime kelime,

Cümlelerce, mısralarca çoğaldılar ama!

Sen hiç...

Gelmedin!

Artık gelmesen de olur!

Cemre.Y.

Susmak En Güzel Elvedaydı, Sustum Ben De!

...Susmak En Güzel Elvedaydı, Sustum Ben De!...

Adanan koca bir ömürden sonra,

Ben bir daha hiç ayrılmaz sanırken yollarımızı,

Sen küçük küçük, her biri birbirinden koskocaman

Gizli yaftalar biriktiriyormuşsun meğer içinde!

Üstüm başım yalnızlık doluyken izin veremezdim buna da.

Öylece açtım avuçlarımı göğe,

Susmak en güzel elvedaydı, sustum bende!

Ama sen...

Nasıl olup da kayıp gittin yüreğimden.

Dün seni sordular yine!

"Artık anahtarlarımız aynı değil." diyemedim.

"Ona karşı kapım pencerem hala kırık ama

Buna rağmen, bir daha asla,

Ciğerimin baş köşesine konamaz!" diyemedim.

Gönlümün sana ne kadar çok,

Gücenik olduğunu bilsinler istemedim.

Ah, vah edip, seni vefasızlıkla suçlasınlar istemedim.

"İyidir inşallah!" dedim.

"İnşallah iyidir."

Cemre.Y.

Gelsen Diyorum

...Gelsen Diyorum...

Sana sevgi dolu gülüşler biriktirdim,

Hani gülünce gözlerinin içi ışıl ışıl ışıldayan.

Hani sarılınca kalbinin ritmi kaburgalarına sığmayan,

Kocaman koskocaman sevgi dolu gülüşler biriktirdim.

Yüzümdeki çizgilere, saçımdaki aklara aldırmadan,

Zamanın zembereği bozulmadan gelsen diyorum.

Ne bileyim...

Belki sen de sıkılmışsındır

Çift kişilik kahveyi tek başına yudumlamaktan.

Cemre.Y.

Başka Bir Bayram

...Başka Bir Bayram...

Şöyle bir yokladım da içimin içini,

Artık acıtmadan anlatabiliyorum yaralarımın sebeplerini.

Geçmiş de geçmiş, bitmiş nihayet.

Kolay olmadı tabi!

Kırgın yürekler denizinde boğula boğula öğrendim yaşamayı.

Ondan mıdır bilinmez ama bu bayram başka bir bayram.

Kendi kendimin ellerini öptüm misal,

Çocukluğumdan sevdim kendimi, yetmez mi?

Cemre.Y.

Buğday Günü

...Buğday Günü...

Nedendir?

Neredendir?

Nasıl olup da diline yerleşmiş de,

Huyuna hasıl olmuş bilmem ama...

Arefeden bir gün öncesine hep!

"Buğday Günü." derdi rahmetli annem.

Bütün gün...

Sabahın köründen,

Akşamın günbatımına kadar her yeri,

Ama her yeri, ve her şeyi,

Kıyı bucak arap sabunlu köpüklü sularla,

İyice yıkatıp fırçalattırdıktan sonra,

Yorgunluktan cılkımız çıkmış halimizle,

İlle de, yine, yeniden banyo yapmak zorundaydık!

Zira!

Buğday günü yıkanmazsak,

Büyüyemezdik!

Eciş bücüş, kısa boylu kalırdık da asla uzamazdık!

Sürüne sürüne giderken o banyoya,

Daha o zamanlar bile söylenirdim hep!

"Ama ben büyümek falan istemiyorum ki!"

Büyüyemedim de zaten.

Lakin...

Her buğday günü evimi bucağımı,

Dip köşe, duvar pencere epeyce yorup,

Sürüne sürüne,

Kendimi, hala sürüne sürüne banyoya yollamışlığım doğrudur.

Biz yıkandık yıkanmasına da...

Ya öncesinde, ya da sonrasındaydı sorun bence!

Hiç değilse artık uzunca,

Çok uzunca bir zamandır,

Bayramlıklarımız bari yeni olsun diye,

Baba denen o adamdan onca dayak yiyen bir anneye sarılmış,

Gözümüzün yaşı, bayramlıklarımızın sevincine karışmış,

Bedeli çoktan ödenmiş kan kırmızı pabuçlarımız bari yok!

Özü özünden çoktan sıyrılmış o adam hala hayatta evet!

Ve evet canı canından çoktan sıyrılmış anacığım tam on yıldır yok!

Ah benim kalbi yüreğinden yorgun anacığım ah!

Kendini koruyamadın ki, beni kollayasın.

Ki bunu da ancak bu yaşımda fark ettim.

Sana sımsıcak bir sarılış daha göndereceğim bu gece.

Duamdasın hala bil istedim.

Her ne kadar çok yorgun olsam da...

En derin sevgilerimle.

Cemre.Y.

Sevsene!

...Sevsene!...

Sana haziran gülüşlü baharlar biriktirdim sevgili.

Sana temmuz düşleriyle dolu ılık yaz akşamları,

Sana ağustos sıcağıyla sırnaşan serin denizi olan sabahları,

Sana...

Kavuşulmuş da sarılınmış eylül geceleri biriktirdim.

Sana ayazı dondurmayan sımsıcacık kışlar biriktirdim.

Gelsene!

Kalsana!

Sevsene!

Cemre.Y.

Güzeldi Hayallerim

...Güzeldi Hayallerim...

Sonu denize çıkan sokakları oldum olası sevmişimdir,

Lakin...

O sokakların darlığı da ayrıca boğar beni!

Neyse ki renkler var derim, neyse ki çiçekler.

Önünde bahar bahçe rengarenk çiçekleri olan,

Geniş bir sokağı olmalı evimin.

Penceremden upuzun ufka dalabileceğim,

Kocaman bir denizin kenarında olmalı yuvam.

Güzeldi hayallerim.

Benim hayallerimin hepsi çok güzeldi.

Sabahına uyanılmak istenmeyen rüyalar gibi güzeldi.

Cemre.Y.

Bana, Ben Lazımım Her Şeyden Önce!

...Bana, Ben Lazımım Her Şeyden Önce!...

Uyku mahmurluğu yapışmış kirpiklerime,

Uyanmaktan caysam, yorgan, yastık benden yorulmuş,

Uyansam...

Saçlarıma yıldız tozları yapışmış.

Öyle kararsız ılıman iklim sabahından biriyim işte.

Açıkta bıraktığım omuz başlarım,

Üşüse mi, yansa mı ikilemde.

Usulca birer öpücük konduruyorum her birine,

Kollarımla sımsıkı sarıp pışpışlıyorum kendi kendimi.

Önce minik bir tebessüm beliriveriyor dudaklarımda,

Sonra güzel bir müzik açıp çayımı yudumluyorum.

Gülümsüyorum nihayet,

Bu da böyle bir günaydın işte.

Zira bana, ben lazımım her şeyden önce!

Cemre.Y.

Koku

...Koku...

Misal...

Yıllar önce terasımdaki saksıma ektiğim,

Hiçbir zaman, hiçbir çiçeğinden de,

Özlediğim o zambak kokusunu bana hiç sunmayan

Ki buna rağmen sırf hiç yoktan çiçekleri açıyor diye

Onlardan vazgeçemediğim o kökleri,

An gelince yine çiçekler açmaya meyillenince,

Saksısını ne yana çevirirsem çevireyim,

İlle de akşam güneşine döndürüyorlar ya yapraklarını,

Gayri çiçek açsa ne, açmasa ne!

O güzel çiçeklerinin kokusu,

Misk-i amber kokusu olsa ne, olmasa ne!

Hayata her daim umutla tutunmaktan da yoruluyor insan.

Hem ben güneşi seviyorum diye

Güneşinde beni sevip

Mis kokulu çiçekler açtırması

Ya da...

Sadece yapay bir çiçekmişim gibi

Çiçek yapraklarımı kokusuz bırakması

Artık umurum dışı oluyor ya!

İşte ben tam ondan vazgeçtiğimde,

Onun bu mevsimde yeni çiçekleri açtığında

Artık misler gibi alıyorum o kokularını.

Sorsan sanki anamın köyünden

Doğduğum eve giderken rastladığımız

Sadece annemle ikimizin görüp bildiği

Doya doya doyumsuz kokladığımız

O dağ zambağının kokusuymuş gibi,

Sanki bir özür ve sanki,

Elden bu kadar gelir,

Ne sana ait kalabilirim, ne de sana dair!

Ama seni seviyorum gibi bir şey bu.

Cemre.Y.